مدیریت سرمایه در گردش در اقتصاد تورمی

یکی از معضلات واحدهای تولیدی در شرایط فعلی که ناگهان نرخ هر دلار از حدود ۴٫۰۰۰ تومان به حدود ۱۲ هزار تومان افزایش یافت تامین سرمایه در گردش می باشد.

حتی با فرض اینکه کلیه تولیدکنندگان بتوانند ارز مورد نیاز خود را از سامانه نیما با نرخ حدود ۸٫۴۰۰ تومان تهیه کنند باز هم در این شرایط سرمایه در گردش مورد نیاز بایستی دو برابر گردد.

به عنوان مثال اگر یک واحد تولیدی در شرایط عادی جهت خط تولید خود به ۱۰۰ تن مواداولیه وارداتی نیاز داشته باشد و قیمت هر کیلو مواد برابر یک دلار باشد نیازمند حداقل ۱۰۰٫۰۰۰ دلار می باشد که قبل از افزایش نرخ ارز این رقم با ۴۰۰ میلیون تومان تامین می گردید و در شرایط کنونی جهت ارز مزبور در شرایط مطلوب حداقل به ۸۴۰ میلیون تومان نیاز می باشد .

حال چنانچه این واحد تولیدی جزء کارگاه های کوچک بوده و فاقد کارت بازرگانی باشد و مجبور شود مواد اولیه خود را از بازار آزاد تهیه کند نیاز به مبلغ ۱٫۲۰۰٫۰۰۰٫۰۰۰ تومان الی ۱٫۴۰۰٫۰۰۰٫۰۰۰تومان دارد در چنین شرایطی تولید کننده یا ناچار است اقدام به گران فروشی کند تا بتواند با فروش محصولات ، مواداولیه جدید جایگزین نماید که این امر صرف نظر از عواقب حقوقی با واکنش منفی مصرف کننده و کاهش تقاضا مواجه خواهد شد و یا تولیدکننده ناچار است از منابع بانکی تامین وجه نموده و بدین ترتیب حداقل ۲۰% به بهای تمام شده خرید خود بیافزاید .

حال با توجه به شرایط پیش آمده توصیه می گردد:

۱-  در هزینه های شرکت حداکثر صرفه جویی بعمل آید.

۲ –  میزان مواد اولیه به حداقل ممکن کاهش یابد به همین منظور لازمست دوره خرید و تامین مواداولیه به مراتب نسبت به قبل کاهش یابد.

۳ – فروش محصولات از تعهدی به نقدی تغییر یابد.

۴ – حتی الامکان خریدها به صورت تعهدی صورت پذیرد.

۵ – پیدا کردن مواداولیه جدید و ارزان قیمت می تواند به تامین نقدینگی و کاهش هزینه تولید کمک کند و یکی از راهکارهای کاهش سرمایه در گردش می تواند انجام کار بصورت کارمزدی (حق العمل کاری) باشد.